Tijdens het WK Vrouwenvolleybal hebben Gaia van Deursen (buurtsportcoach van het Sport- en Beweegteam Renkum) en Arjan van Andel (Heren 2) twee weken lang het team van Kameroen als teambegeleider bijgestaan. Dick Martens heeft dit duo hier over geïnterviewd (zie artikel Rijn en Veluwe). Hier doet Arjan in dit blog persoonlijk verslag van de ervaringen.

Au revoir!

Het WK damesvolleybal zit er weer op voor Kameroen. En dus ook voor Gaia en mij, de teambegeleiders. Door verlies van alle wedstrijden heeft Kameroen met dit jonge team niet de gehoopte 4e plek in poule A behaald. Ze moesten daarom 3 oktober weer de terugreis aanvaarden. Verwacht en toch helaas. Maar wat een fantastische week is dit geweest!  

Nadat duidelijk werd dat Kameroen te gast zou zijn in Renkum en Nuovo gevraagd is mee te denken over activiteiten en begeleiding, hoorde ik van de vraag om een teambegeleider. Nou…ik wilde wel! Door tongkanker lukt het me niet om te werken. Ik ben opgegroeid in Kameroen en spreek daarom goed Frans en ik hou van sporten en volleybal in het bijzonder. Prachtig hoe hier veel dingen bij elkaar komen en mij deze mogelijkheid geven. Dus ja, die kans kon ik niet laten lopen. En kansen moet je uiteindelijk grijpen in het leven! YOLO toch? Het enthousiasme van Gaia gaf de doorslag en na wat persoonlijke programma-aanpassingen ging ik ervoor.

De start was te typeren als Afrikaans; Gaia en ik zaten klaar op Schiphol, maar ze kwamen niet. Een dag later bleek het team met de staf te arriveren in Brussel en met een zelf-geregelde bus naar Renkum te komen. En 4 leden kwamen op Schiphol met 2 verschillende vluchten. Oorzaak was de late bevestiging van de visa voor iedereen. Maar uiteindelijk – en gelukkig – waren ze aangekomen. In een zonnig maar koud Nederland. Want die 20 graden-overgang was voor de meesten enorm groot. Reden om namens de Gemeente iedereen een met het KameRenkum-logo bedrukte, knaloranje hoody te overhandigen. Een warm welkom dus, ondanks de kapotte kachel in het hotel. Het weekschema met alle trainingen, wedstrijden en rustmomenten was helder. Onze taak was vooral om te zorgen dat de ploeg en staf op tijd in de bus zat, te zorgen dat het hotel op gezette tijden de maaltijd klaar had staan en waar nodig te zorgen voor oplossingen. En dat was nodig. Want wat hebben we beleefd? Het begon met verkeerd bedrukte wedstrijdtenues en ingevulde formulieren. Natuurlijk wilden ze ook ansichtkaarten versturen. Met molens en klompen erop! En drinken uit de kraan kennen en vertrouwen ze niet, dus moesten er flessen water gehaald worden. Het water uit de kraan is in hun ogen overigens ook veel te koud. Op verzoek van de dokter en fysio moesten er nog tape, massageolie, anti-griep en -verkoudheid middelen en pijnstillers komen. Uiteraard rekening houdend met de dopinglijst. (Met dank aan de apotheker die de middelen ter beschikking stelde en de medewerker van de drogist die geduldig bleef bij het uitzoeken van de spullen). Er was een vraag om horlogebatterijen te laten verwisselen, een tuinbroek te kopen, geld over te maken naar familie in Kameroen en nieuwe witte kniebeschermers te halen. En ik moest ’s avonds met een staflid naar de spoedtandarts voor kiespijn. Deze moest uiteindelijk getrokken worden en nabehandeld met een antibioticum kuur en spoelingen. Gelukkig ken ik de weg in de medische wereld en lukte het snel om dingen te regelen. De nazorg kon ik zelf verrichten, dus meer bijzondere uitstapjes waren er niet nodig.

Een ander avontuur was het transport. Er was door de Nevobo een bus geregeld voor ons. Het gehele verblijf stond er een buschauffeur ter beschikking die ook in het hotel zou slapen. De chauffeur dacht daar echter anders over. Hij mocht niet in het donker rijden, was beperkt in rij-uren en daardoor meestal naar huis na een rit. En deze chauffeur kende zijn eigen verkeersregels… Door rood rijden omdat er toch niemand aankomt. Tegen het verkeer in omdat hij (als enige buschauffeur) de bocht niet kon halen. Als de navigatie (en wij) aangaven rechtsaf te moeten gewoon linksaf slaan omdat hij dacht dat dat sneller was. Of bij het Gelredome de bus te parkeren op de parkeerplaats terwijl iedereen hem dirigeert naar de groene loper waar een cameraploeg klaar staat om het team te filmen. En ga zo maar door. Al snel noemde het team hem Kamikaze Henk. Een passende naam.

Grappiger, maar op dat moment zelf stressvol, was het toen de bus niet op kwam dagen vlak voor een wedstrijd. Uiteindelijk hebben we snel met onze eigen auto’s gereden. Dat betekende 6 personen van het basisteam in mijn auto en 1 speelster en 2 stafleden in de auto van Gaia. Lange speelsters dus op kleine stoelen. En dan voor de internationale televisie gefilmd worden als iedereen zich uit de auto worstelt. Hilarisch. En de overtreffende trap was toen de staf besloten had om bij een wedstrijd te willen gaan kijken en zij met z’n zessen in mijn auto kropen. Nog langere en bredere mannen, samen in mijn auto opgepropt. Vol grappen en grollen en met aanstekelijke lach zijn we naar het Gelredome gereden. Door de wedstrijd hadden we het diner in het hotel gemist. Oplossing: ze wilden naar de “MacDo”. En zo geschiedde. Ik werd getrakteerd omdat ik al zoveel voor ze regelde. En alles op tafel delend, met veel lachen en in het Frans herinneringen aan Kameroen ophalend hebben we in Heteren gegeten. Bij terugkeer ook nog vertellend dat we uitgebreid in Rotterdam waren wezen stappen.

Met heel veel respect en nog veel meer plezier kijk ik terug naar de week met deze fantastische mensen. Hoe zij genieten van het volleybal, de kansen die ze krijgen op zo’n podium en de dankbaarheid die ze tonen, zijn een mooi voorbeeld voor iedereen. Ik ben in elk geval dankbaar dat ik deze kans heb gehad! We hebben afscheid genomen met een “au revoir”.

“Les montagnes se rencontre jamais. C’est sont les gens qui se rencontre.”

Arjan van Andel

(foto’s: Dick Martens en Kees Pieters)